Als ze over het verleden droomde, was het over de dood.
Roxane zat met haar hoofd in haar handen op de rand van het bed in Alexandra’s logeerkamer. De angst die met de droom was komen opzetten, verdween maar langzaam.
Ze wist dat ze nu op moest staan en de deur moest openen, om te zien wat daar werkelijk was: niets meer dan Alexandra’s dierbare bloementapijt en de vitrinekast vol sentimentele prullaria. Niets van wat ze daarnet in haar droom gezien had. Maar het was die droom die haar verhinderde helder te denken. Soms waren er nog steeds geesten in het donker. Een oud deel van je hersenen deed je in hen geloven, wanneer het licht uit was en jij alleen.
Uit: Vlam